πρωτο και σημαντικο σου λαθος,
δεν παντρευεσαι γιατι θες να φυγεις απο το σπιτι σου, αλλα γιατι υποθετεις οτι εχεις βρει τον συντροφο της ζωης σου.
Αντιθετα οσοι το κανουν και δεν εχουν φυγει προ πολλου απο το σπιτι τους να ζουν μονοι τους για ενα διαστημα, αντιμετωπιζουν εξ αντικειμενου προβληματα γιατι δεν εχουν μαθει να ζουν μονοι τους.
Γι'αυτό ήθελα να παντρευτώ όσο πιο σύντομα γίνεται και να φύγω από το σπίτι μου.
δευτερο σου λαθος....
πιεζεις για γαμο? και τι εισαι πιεστηριο?
δηλαδη το οτι δεν ειχε δουλεια (αρα δεν μπορουσε να υποστηριξει μια οικογενεια) δεν σου ειπε κατι?
απο οτι καταλαβα τον γαμο τον εχεις κατι σαν τα σπορια ενω ειναι μια πολυ σοβαρη υποθεση.
Για τους δικους του, το παραβλεπω, αν εκεινος ηταν ξεκαθαρος στα θελω του, οι δικοι σας δεν εχουν θεση στη συζητηση.
Στα 22 μου ερωτεύτηκα τρελά κάποιον συνομήλικο μου με τον οποίο είχα σχέση μέχρι τα 27 που απολύθηκε από φαντάρος. Εκείνος ήταν από καλή οικογένεια και πτυχιούχος κι εγώ δούλευα σαν εργάτρια. Όταν απολύθηκε, άρχισα να τον πιέζω για γάμο. Εκείνος δεν είχε δουλειά και οι δικοί του δεν ήθελαν ν'ακούσουν κουβέντα για δέσμευση.
Η μονη φωνη της λογικης στην ολη σου ιστορια
Εκείνος μου ζήτησε να κάνω υπομονή μέχρι να ανεξαρτητοποιηθεί οικονομικά,
παλι η δεσμευση στην υποθεση!!!!
δεν πειραζει που δεν τον αγαπας, γαμο να θελει και τα υπολοιπα θα τα βρουμε ετσι?
αλλά εγώ προτίμησα να τον αφήσω και να συζήσω με κάποιον που ήταν πρόθυμος να δεσμευτεί, αλλά δεν αγαπούσα πραγματικά. Για 4 χρόνια που συζούσα δεν έπαψα ποτέ να σκέφτομαι τον πρώην μου. Όταν χώρισα με τον δεύτερο, προσπάθησα να γυρίσω στον πρώτο. Εκείνος με δέχτηκε, αλλά τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Έχει καλή δουλειά και οι γονείς του δεν τον ελέγχουν πια, αλλά μου δείχνει πως δε μ'έχει συγχωρέσει. Νιώθω πως υπάρχει ένα άρρωστο πάθος μόνο. Μου έχει πει ξεκάθαρα πως αν δε μ'αρέσει μπορώ να φύγω όποτε θέλω. Κοντεύουμε 1 χρόνο μαζί και δε βλέπω να βελτιώνεται η κατάσταση. Πιστεύετε πως πρέπει να μείνω σ'αυτή τη σχέση; Υπάρχει μέλλον; Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων!
Δειχνεις πολυ ανασφαλης και αυτο ο ας τον πουμε συντροφος σου το βλεπει.
Βλεπει μια κοπελα που ψαχνει να γαντζωθει απο καποιον και ενδεχομενα να την κουβαλαει στη πλατη του οχι γιατι
εισαι κακος ανθρωπος αλλα πολυ ανασφαλης.
Σε πληροφορω οσο και να αγαπας τον αλλο, αυτο κατανταει αφορητα κουραστικο και ψυχοφθορο.
Αν θα βελτιωθει η κατασταση?
Φυσικα αρκει να βελτιωθεις και εσυ και να δει οτι γινεσαι αλλος ανθρωπος, ανεξαρτητη με την δικη της ζωη,
και επισης ατομο που μπορει να αφοσιωθει στο συντροφο της χωρις να τον πνιγει ταυτοχρονα.
Τι λες λοιπον? μπορεις να κανεις κατι τετοιο?
