Στο σχολειο δεν ημουν ιδιαιτερα καλος μαθητης.
Εκανα συνεχεια κοπανες και το σχολειο το εβρισκα ιδιαιτερα βαρετο.
Μεχρι την δευτερα λυκειου, εκει για καποιο λογο εκανα στροφη.
Δεν ξερω τι ακριβως αλλα μεσα σε μια μερα το μυαλο μου αλλαξε.
Ξαφνικα αρχισε να με ενδιαφερει να διαβαζω κυριως ιστορια,
αρχιζα να γραφω καλες εκθεσεις, και με λιγο εξασκηση καταλαβα οτι ηταν
πανευκολο. Το χερι πηγαινε μονο του, αρκει να αφηνες ελευθερα την φαντασια
σου και το χερι να δουλευει....
Αλλα παντα αισθανομουνα εγκλωβισμενος σαν να με στενευε κατι.
Ασφυκτιουσα και δεν με χωραγε ο τοπος.
Ετσι στα ξαφνικα αποφασισα να... αποδρασω.
Τελειωσα σχολη εμποροπλοιαρχων και εγινα καραβοσκυλο.
Δεν με ενδιαφερε τιποτα αλλο παρα να γνωριζω νεες καταστασεις.
Οσο πιο επικινδυνες τοσο πιο πολυ με εξιταραν.
Ταξιδεψα σερι για δεκα χρονια κοντα.
Εφαγα την θαλασσα με το κουταλι, ειδα το μπλε του ουρανου αρκετες φορες,
εφαγα ατελειωτες ωρες μονος μου μιλωντας με τον εαυτο μου.
Ισως ηταν μια επιλεγμενη ασκητικη η δεν ξερω τι αλλο.
Περπατησα στις ερημους της αυστραλιας, στους ατελειωτους παραποταμους της κινας, ειδα ανθρωποφαγους στα νησια σολομωντα, βιαστικους γιαπωνεζους στο τοκυο, μαυρους οδηγους για σαφαρι στη κενυα και πολλα αλλα ακομα, ισα για να γραφω ολη την νυκτα...
Τα πιο πολλα στη ζωη μου τα εμαθα γυρνωντας με γυναικες του ριο ακουγωντας τις ιστοριες τους πινωντας μπολικο ρουμι μεχρι την αυγη και μεσα στα λασπονερα στις φαβελες του σαο παουλο....
αν δεν τριφτεις με την λασπη πρωτα εσυ, θα ερθει να σε βρει αυτη.....
Στις φαβελες με στιλετιασανε για λιγα δολλαρια, αλλα και αυτο μεσα στο παιχνιδι της ζωης ειναι, πρεπει να περασεις απο τα ζορια της ζωης για να μπορεσεις να την εκτιμησεις.
Στα αλλεουτια στο βορειο πολο, καταμεσις του ειρηνικου, κοντεψα να βουλιαξω αλλα τελικα γλυτωσα, ποτε δεν ξερεις ποτε θα λιωσει το φυτιλι σου.
Δεν βουλιαξα αλλα δεν πηγε χαμενο το στρες τεστ.
Ειδα την ζωη αλλιως, πιο φιλοσοφημενα.
Οτι ειναι να ζησεις στη ζωη σου θα το ζησεις, μονο κοιτα να το απολαυσεις, αλλιως μην ζεις καθολου. Η απολαυση της ζωης ειναι καταρχην εργο δικο σου και αυτο πρεπει να το χωνεψεις.
Παλι εκει εκανα στροφη, σκεφτηκα οτι αν ειναι να ζω, θα απολαμβανω την καθε στιγμη, την καθε αυγη που ερχεται.
Αν φοβαμαι τον θανατο? οχι πια, τον ειδα καταφατσα χαιρετηθηκαμε και προσπερασα, μαλλον θα κλεισαμε ραντεβου για αλλη φορα.
Αλλωστε βιολογικα αντεχω πολυ ακομα, για πιο λογο να πεθανω?
Στη τελικη η ζωη για να ειναι ωραια εκεινο που χρειαζεται ειναι να ειναι ωραια πανω απο ολα μεσα σου, αν αυτο συμβαινει δεν χρειαζεσαι κατι αλλο. Η μαλλον τα υπολοιπα μπορουν να συμπληρωνουν μονο αυτο.
Καποια στιγμη βαριομουν το γυρολοι, η βαλιτσα βαρυνε και ειπα να την παρατησω.
Αλλωστε σχεδον την γη την ειχα γυρισει. Αρχιζεις και βαριεσαι το ριο, σου ξυνιζει το σαν χουαν και οι γαριδες σου πεφτουν βαριες στο μινταναο.
Ο κοσμος ηταν ηδη δικος μου, μεσα σε μια χουφτα τυλιγμενος, τον ειχα φερει βολτα 5-6 φορες. Σταματα ρε φιλε να κατεβω λοιπον....
Στην στερια ποτε δεν καταλαβα τους ανθρωπους. Το τι σοι παιχνιδια κανανε, πως προσπαιουσαν να σε βαλουν σε ασκοπα τριπακια,ενιωθα οτι εχανα ενεργεια οσο προσπαθουσα να εμπλακω σε παρεες.
Ισως ειμαι μοναχικος, ισως να ειμαι ιδιορυθμος δεν ξερω.
Αλλα ναι, δεν ειναι ολα καλα πανω μου, και με ξερω, αλλα δεν με ενοιαξε ποτε.
Γιατι να το κανω αλλωστε?
Ειμαι ελαφρα ακαταστατος αλλα παντα βρισκω αυτο που θελω οταν το αναζητησω για αυτο με ενοχλει οταν ανακατευουν τα πραγματα μου.
Πανω απο ολα εκεινο που μου αρεσει πιο παλυ ειναι να ανακαλυπτω πραγματα, και κυριως ανθρωπινους χαρακτηρες και συμπεριφορες. Αλλοκοτες και παραξενες.
Εχει την προκληση της η ανθρωπινη επικοινωνια, τοσο περιπλοκο θεμα που ποτε δεν υπαρχει μια συγκεκριμενη λυση για ενα θεμα, παντα θα υπαρχει μια αλλη λυση πιο καλυτερη αλλα δεν την σκεφτηκες εσυ.
Τι ακριβως κανω τωρα?
πινω μπυρα και συνεχιζω να σκεπτομαι.......
οτι καλυτερο μπορεις να βρεις στη ζωη σου

Καληνυχτα