Εφηβικη φαση - περιοδος "παρακμης" αλλα και αναγεννησης

[Sparklingstar]

Γειά σας! Ειμαι καινουργια εδω, πιστευω θα προσαρμοστω στον τροπο λειτουργιας! Δημιουργησα αυτο το προφιλ γιατι νιωθω οτι θελω να μοιραστω ορισμενα θεματα που βιωνω για να μου πειτε και εσεις πως το βλεπετε και να κρινετε ως αντικειμενικοι παρατηρητες. Ειμαι δευτεροετης στη νομικη σχολη αθηνων και ηταν η πρωτη μου επιλογη εξ αρχης, και μαλιστα στην πορεια ενθουσιαστηκα πιο πολυ και απο οσο φανταζομουν! Καθε φορα που τελειωνε μια παρακολουθηση ενιωθα ποσο θελω να ασχοληθω κλπ αλλα οταν γυριζα σπιτι με επιανε μια πληρης απροθυμια σαν υπνωτισμος..

Σαν να ειμαι αλλος ανθρωπος και να μην μπορω να συγκεντρωθω σε τιποτα, σαν να εχω συνδεσει το σπιτι με χωρο χαλαρωσης κλπ.  Μετα απο πολλη σκεψη κατεληξα στο οτι σιχαθηκα το διαβασμα με τον τροπο που αναγκαστηκα να το κανω στις πανελληνιες και γενικα ο χώρος μου μου θυμιζε τις πανελληνιες αλλα και ο, τι εζησα στην περιοδο φοιτησης μου στο σχολειο... Οι γονεις μου ειναι πολυ υποστηρικτικοι, διακριτικοι, συζητησιμοι και πραγματικα μπορω να βασιστω επάνω τους, θα με ακουσουν και θα προσπαθουν παντα να με καταλαβουν παρα το γεγονος οτι τις περισσοτερες φορες δεν το καταφερνουν και πληρως και ισως ειναι και λογικο γιατι σαν τον εαυτο σου δεν σε ξερει κανεις..

Οποτε από περυσι μεχρι φετος δεν ημουν στη σχολη αυτο που συνηθιζα στο σχολειο οχι επειδη δεν μου αρεσει η δεν αισθανομαι ανταγωνισμο, απλα δεν εχω διαθεση και νιωθω οτι εχει ερθει η ωρα να παρω το χρονο μου να κανω βουτια στην ψυχη μου και να δω τι θελω απο τη ζωη μου και ποιος ο σκοπος της υπαρξης μου κ.λπ. Δεν σας κρυβω οτι με στεναχωρει παρολα αυτα που δεν ειμαι αυτο το δυναμικο, το ατεγκτο, το αριστο, που εχει προσπαθησει με ολη τη δυναμη.. Πχ στο πρωτο ετος συνολικα πέρασα πεντε μαθηματα με 8 κ 9,δυσκολα που αλλοι διαβαζαν καθε μερα και πηραν 5 κ 6.

Δε το λεω εγωιστικα απλα για να σας δειξω οτι εχω την κλιση και δυνατοτητες που αν κατσω κανονικα μου δινουν την ευκαιρια να ανεβω πολυ ψηλα και νιωθω ασχημα λες και αυτο υπονομευομαι. Για να συνεχισω, με την προσωπικη μου ενδοσκοπηση κατεληξα στο οτι χρειαζομαι αλλαγη περιβαλλοντος. Δηλαδη οκει, οι γονεις εχουν τα προτερήματα αυτά ωστοσο δεν παυει να υπαρχει μεσα στο σπιτι ενα κλιμα διαρκους αγχους για το αυριο αλλα και για τα πιο απλα πραγματα. Η μητερα μου ειναι ανεργη κ φροντιζει τη γιαγια που μενει στο απο πανω διαμερισμα και ειναι ολο κινητικοτητα συγχυσεις κλπ.

Μην φανταστειτε τρελες καταστασεις απλως δεν υπαρχει η ηρεμια που θελω εγω και νιωθω μια διαρκη συγχυση που δε μ αφηνει να ηρεμησω. Σπαταλαω ολη μου την ενεργεια στο να βγαλω μεσα στο σπιτι μου δυναμισμο και χαρα για να παρακινησω και τους υπολοιπους αλλα οχι μονο εξακολουθει το ιδιο αγχωτικο στυλ αλλα και οταν βγαινω εξω χωρις να το θελω γινομαι μελαγχολικη και αγχωδης οπως η μητέρα μου σε σημειο να μην μπορω να το ελεγξω και να καταρρακωνω ακομα περισσότερο την αυτοπεποιθηση μου. Νιωθω επισης οτι ειμαι λιγο φυλακισμενη σε σχεση με τις συμφοιτητριες φιλες μου που μενουν μονες τους.. Οκει αυτο εχει συν και πλην βεβαια..

Φετος δια μαγειας καλυτερεψε η δουλεια του πατερα μου και βρηκα ευκαιρία να ζητησω αυτό στο οποιο ειχα καταληξει.. Θελω να μεινω μονη μου!!! Ναι, δε θα βρισκω ετοιμο φαι, θα πλενω πιατα, ρουχα, θα σκουπιζω αλλα θα γινω πιο υπευθυνη, θα βάζω ταξη στον εαυτο μου μονη μου θα νιωθω ανεξαρτητη περισσοτερο θα νιωθω οτι τραβαω τη ζωη οπως τη θελω εγω και δε με τραβαει αυτη.. Θα νιωθω πιο "ωριμη", πιο "εγω". Αυτο τους το ειχα πει απο περυσι αλλα φετος το ξαναεθεσα στο τραπεζι. Η μητερα μου ως πολυ ανοιχτο μυαλο ειπε ενταξει και εγω πιστευω οτι τα παιδια πρεπει να μενουν μονα τους και οχι απαραιτητα στα 30!και τον αυγουστο θα μετακομισω! Οποτε ας πουμε το πρωτο βημα εγινε!

 Το επαγγελματικο ομως θεμα δεν ειναι απλο. Νιωθω αφορητες τυψεις για το γεγονος οτι δεν παρακολουθω κ δεν διαβαζω καθολου και οχι μονο αυτο.. Εχω ψιλη φωνη και ντρεπομαι να μιλησω.. Μια καθηγητρια στο σχολειο με ειχε προσβαλει παρα πολυ λεγοντας μου εισαι χαλια και ολοι θα σε κοροιδευουν.. Αν σας πω οτι μετα απο τοτε το σκεφτομουν συνεχεια μου εγινε εμμονη κ τοτε αρχισαν μερικοι και μου το ελεγαν;  Σπιτι νιωθω σιγουρη και δυνατη και βγαινει μια χαρα! Στο πανεπιστημιο το 99% της ενεργειας μου παει στο να σκέφτομαι μη με σηκωσει ο καθηγητης με αποτελεσμα να μην προσεχω καν τι λεει και μα χανομαι γενικα.. Ακουγεται χαζο, το ξερω, αλλα για μένα ειναι ο μεγαλυτερος μου φοβος και νιωθω οτι πρεπει να τον πιάσω απο τα μαλλια και να τον πατησω κατω.. Τρεμω ομως.. Και αποφασισα να κανω 10% ως εισαχθεισα του 2014 να ξαναξεκινησω τη σχολη απο την αρχη ετσι οπως θελω.

Αυτο που με νοιαζει δεν ειναι να μην πει κανεις κατι για τη φωνη μου.. Αλλωστε σε αλλους αρεσει σε αλλους οχι και δεν ειμαστε και τελειοι. Με νοιαζει ΕΓΩ να την αγαπαω, να νιωθω ωραια να την υποστηριζω και αν γινει αυτόβγαζεις και τετοια αυρα που ισως δε δινει περιθωρια κ για κοροιδια.. Αλλα ποσο δυσκολο φανταζει στα ματια μου.. Νιωθω πως απλα δεν το αντέχω.. Θελω να ζησω τη ζωη που ονειρευτηκα κανοντας τα παραπανω. Και για την "παρακμη" αυτη ως προς τη σχολη σταθμισα κ αλλους παραγοντες.. Στο πανεπιστημιο εχω κανει πολλες καλες γνησιες μεγαλης αξιας φιλιες πραγμα πολυ σπανιο! Επισης αφοσιωθηκα στο να χασω καποια κιλα που πηρα στις πανελληνιες (εχω υψος 1,60 πηγα 75 κιλα κ τωρα ειμαι στα 65..εχω δρομο βεβαια!!)   και να υιοθετησω γενικα αλλον τροπο ζωης με ασκηση αφου ομως ταλαιπωρηθηκα με διατροφολογους που μονο γιατροι δεν ηταν και καθυστερησα παρα πολυ!!! Αλλο ενα ψυχολογικο!

Για να συνοψισω: νιωθω οτι εχω χασει τον εαυτο μου, και πηρα αποφαση να μεινω μονη μου και να ξαναξεκινησω τη σχολη (κατι που δεν ειπα στους γονεις γιατι ξερω οτι δε θα το καταλαβουν, αλλωστε ειμαι 19 ενηλικη και υπευθυνη για τις πραξεις μου) αλλα το πιο δυσκολο ειναι να νιωσω αυτοπεποιθηση λογω φωνης η καλυτερα λογω της εμμονης μου με αυτο που το προκαλω... Θα ηθελα να μου πειτε σε ποια σημεια συμφωνειτε και διαφωνειτε αλλα και γενικα ο, τι σκεφτεστε σχετικα με το θεμα! Ευχαριστω πολυ για το χρονο σας και συγγνωμη για το τεραστιο κειμενο!!  
(συγγνωμη κιολας, ειναι η δευτερη φορα που το γραφω απλως τωρα συνειδητοποιησα οτι υπαρχουν κατηγοριες στα θεματα!!)


Sparklingstar καλως ηρθες!
Εφτιαξα λιγο το κειμενο σου για να διαβαζετε καλυτερα και αφαιρεσα την διπλοεγγραφη που ειχες κανει.

Καλη σου παραμονη στο φορουμ.

[jimb]

Διαβαζω αρκετη οσα ωρα τα οσα εγραψες, ηταν και μπολικα βλεπεις, καθως εισαι και αρκετα αναλυτικη!


Λοιπον στο θεμα σου,
κατα πρωτον μου προκαλεσε αλγεινή εντυπωση η σταση της καθηγητριας σου, δεν εχω ιδιαν αποψη αλλα οπως και να το ειπε,
καθηγητρια να λεει κατι τετοιο σε μαθητρια, σημαινει οτι δεν ειναι εκπαιδευτικος ουτε κατ ουσιαν.
Αυτο ομως θα σου δωσει λαμπρο παραδειγμα, οτι σε καθε επαγγελμα υπαρχουν καλοι και κακοι επαγγελματιες.
Το θεμα μας ομως ειναι εσυ τι απο τα δυο μπορεις να γινεις?

Η ιστορια με τη φωνη σου ειναι ενα προβλημα (στο βαθμο που το αναφερεις) μιας και σαν δικηγορος συνηθως χρειαζεται να εχεις μια εντονη παρουσια οταν αγορευεις. Αλλα καθε προβλημα εχει την λυση του.
Εσυ εστιαζεις μονο στο προβλημα και οχι πως θα το λυσεις.
Μπορεις με προπονησεις να βελτιωσεις το θεμα της φωνης, πχ οι τραγουδιστες νομιζεις οτι φτανουν σε αυτο το επιπεδο απο την πρωτη στιγμη? Νομιζεις τοι δεν εξασκουνται? το ιδιο μπορεις να κανεις και εσυ καποια στιγμη.

Φαινεσαι συγκροτημενη, αλλα απο την αλλη εχεις τις ανησυχιες μιας κοπελας που μολις βγηκε απο την εφηβεια.
Καθολου παραξενο ομως, αρκετοι νεοι εχουν τις ιδιες φοβιες με εσενα.
ΜΗΝ ΜΑΣΑΣ! Θα βρεθουην οι λυσεις αρκει να εισαι συγκεκντρωμενη στους στοχους σου, αυτο ειναι το κομβικο σημειο.

Το θεμα του να μεινεις μονη σου το θεωρω θετικο βημα και να το προχωρησεις οπως το σχεδιαζεις μαζι με τους δικους σου.
Θα δεις οτι πολλες φοβιες που εχεις σημερα, οταν θα αυτονομηθεις, θα ξεχασεις οτι υπαρχουν.


Πιστευω οτι εχεις ενα λαμπρο μελλον και να συνεχισεις τις προσπαθειες σου οπως τις περιγραφεις,
αν εχεις αλλα ερωτηματα, ευχαριστως να σου απαντησω.

[Sparklingstar]

Γεια σου jimb! Σ ευχαριστω πολυ για την απαντηση και το ενδιαφερον σου! Ναι, η αληθεια ειναι οτι επειδη νιωθω ο,τι μου συμβαινει παρα πολυ εντονα, εχω πολλες φορες την ταση να υπερβαλλω και να βλεπω μονο τα προβληματα..Βεβαια, η υπερβολη αυτη ειναι κυριως συναισθηματικη, γιατι ξερω μεσα μου πως εχουν τα πραγματα.
 
 Ως προς το θεμα της φωνης, για να σε κατατοπισω περισσοτερο, ειναι απλα πιο ψιλη απο το μεσο ορο των ανθρωπων γενικα, αλλα οχι κατι αστειο η παραξενο. Επισης τον καιρο που μου το ειπε η καθηγητρια στην γ λυκειου διαβαζα συνεχεια μιλωντας και ηταν περιοδος που ειχε κλεισει και εκανα αφωνια και αν εβγαινε ακουγοταν καπως.. Οπως και να εχει, ξερω οτι οπως σε μερικους φαινεται απολυτα φυσιολογικη, σε αλλους φαινεται διαφορετικη..Και εχω δει οτι οταν αυθυποβαλλομαι αναλογως αλλες φορες την βγαζω ψιλη, σαν να λεω κοροιδεψτε με ειμαι αδυναμη, αλλες οταν πχ ειμαι σπιτι και νιωθω σιγουρια ανεση και δυναμη, πολυ πιο μπασα..Οσο παραξενο και να ακουγεται..Θα μου πεις ισως συμβαινει με ολους, ναι αλλα επειδη εχω οντως πιο ψιλη αυτη η διαφορα ειναι αισθητη!

Για την ακριβεια μου χε πει ''μπορει να χεις καποιον καλλο, ακουγεσαι χαλια, μια ζωη θα σε κοροιδευουν και εγω δε θα ειμαι εκει να σε υπερασπιστω, θα εισαι μονη σου''. Συμφωνω οτι μου εδειξει οτι μορφωση στα χαρτια δε συνεπαγεται ουσιαστικη καλλιεργεια αλλα με πληγωσε και μου εγινε εμμονη γιατι την ηξερα πριν καν παω στο σχολειο και (νομιζα πως) ειχαμε αναπτυξει αλλη σχεση.

Οπως και να εχει, απο τοτε καθε φορα που πηγαινω οπουδηποτε η γνωριζω νεο κοσμο φοβαμαι πως θα ακουστω και το εχω συνεχως στο μυαλο μου. Επειδη μετα απο αυτην οπως σου ειπα το προκαλουσα κιολας μου ειπε αλλος ενας κατι.. Μετα αρχισα να καταρρακωνομαι οτι δεν  αξιζω οτι δεν εχω λογο καν να βγαινω εξω κλπ...Ξερω ειναι υπερβολες αλλα αναγνωριζω οτι εχω εμμονη και αυτο που πραγματικα θελω ειναι να βρω τη δυναμη να ξεπερασω το φοβο μου και να λεω αυτη ειμαι και εν τελει αν πιστευει καποιος οτι ειμαι παραξενη ας το πιστευει! Δηλαδη, θελω μεν να δουλεψω σε αυτο σε σημειο που να νιωθω εγω προσωπικα ανετα, αλλα απο την αλλη να ξερω και να αποδεχομαι οτι αν καποιος πει κατι οκει το ειπε και να μην το παιρνω τοσο κατακαρδα γιατι μου κανει κακο... Αλλα αυτο δεν εχω καταφερει να το κανω ακομα! =/ Ειχα παει σε ωριλα στην α λυκειου οταν ειχα παθει ωτιτιδα και με ειχε κοιταξει γενικα και στις χορδες και ημουν τζαμι! Σκεφτομαι να ξαναπαω μολις εχω δυνατοτητα ετσι για να μου φυγει αυτη η αυθυποβολη η αρνητικη και ισως ξεκινησω κ καμια φωνητικη... Αλλα αυτο που μου φαινεται βουνο ειναι να βρω την αυτοπεποιθηση και τη δυναμη να βγω μπροστα, μιλησω, και να μην εχω στο μυαλο μου ''τωρα σιγουρα καποιος θα κοροιδεψει'' ..Οταν το εχεις αυτο δεν σε κοροιδευουν..το εχεις στην αυρα σου.. Απλα νιωθω βυθισμενη και μερικες φορες δε σου κρυβω ..ισως αχαριστια ακουγεται..νιωθω καταραμενη δλδ γιατι εγω να εχω την ιδιαιτεροτητα αυτη? Αλλα και παλι αυτο εμπιπτει στην ελλειψη αυτοπεποιθησης .. Απο εκει ξεκινανε ολα..

Σ ευχαριστω για το χρονο σου και μπραβο γενικα γιατι απ οτι βλεπω εισαι απο τα ενεργα μελη που εχουν διαθεση προς συζητηση και βοηθανε οσο φυσικα επιτρεπει αυτο το ειδος ''απομακρυσμενης'' θα ελεγα επικοινωνιας!

[jimb]

βασικα απο οσα γραφεις, το πιο πιθανο ειναι να μην εχεις κανενα προβλημα, τουλαχιστον τετοιο
που να κινεις την προσοχη.
Φαινεται οτι μια μικρη ιδιαιτεροτητα εγινε το τερας μεσα σου και εκτοτε πορευεσαι ετσι και χειροτερα....
Δυστυχως εισαι ακομα σε διαδικασια διαπραγματευσης του εαυτου σου με τον ευρυτερο κυκλο σου.
Ποια εισαι, τι θες απο εσενα, απο τους αλλους, τι αρχες διαπραγματευεσαι  και ενα σωρο αλλα τετοια ζητηματα.

Εχεις ακομα θεματακια αυτοπεποιθησης και η αυξημενη σου συναισθηματικοτητα σου δεν βοηθαει να εχεις
αναπτυξει τις αναλογες αμυνες που ειναι αναγκαιες να υπαρχουν.
Παρολα αυτα ομως, ολα τα παραπανω ειναι μια καθημερινη διαδικασια την οποια την περνας και τωρα που μιλαμε
και πολυ πιθανον να συνεχισει για το επομενο διαστημα των 2-3 ετων.

Αν εχεις χρονο μπορουμε να πιασουμε κομματι κομματι, σημεια καθημερινοτητας που σε απασχολουν και να
δουμε πως αντιμετωπιζονται ετσι ωστε να μην αφηνουμε κενα να μας ταλανιζουν την ζωη


Σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια

[Sparklingstar]

Συμφωνω για αυτο που λες , για το συναισθηματικο κομματι... Ωστοσο, αναρωτιεμαι..ειναι μονο αυτο? Πιστευω ειναι ο χαρακτηρας μου ετσι .. Πρωτον τελειομανης, θα ηθελα ολα να ηταν τελεια, να μην μου εβρισκε κανεις ψεγαδι κ.λπ. πραγμα τελειως αδυνατο.. Αλλωστε το ''τελειο'' ειναι υποκειμενικο και παντα καποιος θα βρισκεται στη γωνια να λεει... Δευτερον, και δεν το λεω επειδη το σπουδαζω...αλλα ειναι ο λογος που το σπουδαζω, δεν αντεχω να νιωθω οτι αδικουμαι η εγω η ο οποιοσδηποτε... Και επειδη εχω ενστικτο σε συνδυασμο με συναισθηση (πιστευω!) των πραγματων γυρω μου νιωθω ακριβως την αδικια και επειδη ειναι κατι που για εναν ανεξηγητο λογο με ενοχλει λες και μου σκοτωσαν τους γονεις, νιωθω οτι δεν εχει αποκατασταθει η ισορροπια απο τη φυση.. Δηλαδη αυτη, με βλεπει, με χαιρετα, ακομα και μετα απο τοσο καιρο λες και δεν εχει γινει τιποτα, ενω της ειχα πει πως ενιωσα δεν ειπε ουτε καν ενα συγγνωμη παρα επανελαβε τα αρχικα ... Εκτος απο πληγωμενη και προσβεβλημενη ενιωσα και αδικημενη. Και επειδη νιωθω επισης αυτο το συναισθημα μου βγαινει σε κακια απεναντι της δυστυχως και το αναγνωριζω, κυριως για τον τροπο (γιατι αν το ελεγε αλλιως πχ. βλεπω οτι εχεις κρυωσει οτι μιλας συνεχεια και εχεις κανει κακο στη φωνη σου, μπορεις να το δουλεψεις αν θες για να νιωθεις καλυτερα, οκει θα ενιωθα μια αρχικη ξιινιλα ισως μετα θα το ξεπερνουσα) .. Αποστροφη βασικα, σιχαθηκα τους δηθεν καλλιεργημενους.. Ξεφυγα λιγο, ηθελα να καταληξω οτι ειμαι μεν συναισθηματικη σαν ατομο αλλα ολο αυτο το αισθημα του οτι δεν εχω βρει το δικιο μου με σκοτωνει... Συνειδητοποιω τις υπερβολες μου συναισθηματικα, αλλα η λογικη μου κατευθυνεται απο μια πως να το πω...μια ''αυστηρη ηθικη θεωρια'' (βαρυγδουπο αλλα ναι!) και εκει που εχω το συναισθηματικο βαθος, με χτυπαει και αυτο και νιωθω ενα αισθημα ''ειμαι στη μειονεκτικοτερη θεση, αδικημενη και καταραμενη''

Και αυτο δεν ειναι τυχαιο... Οταν ημουν μικρη, στο σχολειο ειδικα εβλεπα εναν κοσμο πολυ διαφορετικο απο αυτον που φανταζομουν.. Μεγαλωσα με τους γονεις μου και τον αδερφο της μητερας μου (μεναμε στο ιδιο σπιτι μεχρι την τεταρτη δημοτικου)... Με εμαθαν πως ειναι να αγαπας, να σεβεσαι, να μοιραζεσαι, ενιωθα ο πιο χαρουμενος ανθρωπος του κοσμου, μια ζεστασια και μια ενοτητα που με τα τωρινα μου ματια δεν βλεπω στις περισσοτερες οικογενειες... Η μητερα μου εν τω μεταξυ τοτε δουλευε, ειχε αλλον αερα και αυτοπεποιθηση.

Πηγαινοντας στο σχολειο, συναναστραφηκα με παιδια, εκανα παρεες ηθελα να ειμαστε και ημασταν ολοι μαζι. Τα αγορια με τα αγορια που θελανε απλα να παιζουν και ειχα καλες σχεσεις μαζι τους. Τα κοριτσια με τα κοριτσια που εκει κατι διαφορετικο εβλεπα...Χωρις να τους κανεις κατι κοροιδευαν, εβγαζαν απο το μυαλο τους διαφορα και με κατηγορουσαν, εβαζαν στο στομα μου λογια που δεν ειπα, και ολα φυσικα εγιναν σταδιακα...Τα ξεκινησε μια που ζηλευε επειδη η κολλητη της απο το νηπειαγωγειο με συμπαθουσε...(χαχα ποσο παιδικα..αλλα εχουν μια μικρη σημασια θα δεις) .. Οσο περνουσε ο καιρος δημιουργουσαν τσακωμους χωρις λογο. Ειλικρινα, ποτε δεν εκατσα πρωτη να κοροιδεψω η να προκαλεσω. Ολες αυτες προερχονταν απο διαλυμενες οικγενειες, μαναδες που τσακωνοντουσαν ολη μερα με τον πατερα τους, μαναδες που κατεβαζαν τα ψυχοφαρμακα με το αλκοολ...Οχι οτι δεν ειναι ανθρωπινο να χεις ψυχολογικα, ολοι εχουμε.! Αλλα εγω μεγαλωσα οπως και να το κανεις σε αλλο περιβαλλον και αυτα που πηρα ηθελα να δωσω...Αυτες πηραν αλλα...

Ενιωθα οτι ο κοσμος ειναι ενα χαρουμενο συννεφο που παιζεις, γελας και περνας ομορφα! Διαβαζεις για να μορφωσεις τον εαυτο σου και το ιδιο κανουν και οι αλλοι και ετσι δημιουργειται ενας εκλεπτυσμενος κοσμος! Δεν περναγε απο το μυαλο μου οτι ο ενας θελει να βγαλει το ματι του αλλου, οτι θα σε κοροιδεψουν χωρις να χεις κανει κατι, οτι θα σε κακολογησουν κ.λπ...

Ετσι, ως παιδακι αυτο ηταν τελειως εκτος, ενιωθα οτι κατι δεν παει καλα, λες και προσγειωθηκα σε αλλον κοσμο..σε αλλο πλανητη! Ετσι ενιωθα! Οποτε και γω πως να φερθω? Αλλες φορες δεν εδινα σημασια καμια, αλλες σκεφτομουν...μα κοιτα πως σε προκαλουν..θα κατσεις ετσι? Και δεν εκατσα ετσι, μιλησα με τη μητερα μου κυριως και μου ειπε παντα να υπερασπιζομαι τον εαυτο μου ποσο μαλλον οταν εχω δικιο! Αλλα δεν ηταν απλα η κουβεντα, ηταν ολο το στυλ της! (Φαντασου οτι δουλευε στο υπουργειο πολιτισμου, πριν γεννηθω και ειχαν να τους πληρωσουν δεν ξερω ποσο, και ειχαν συνεννοηθει πολλοι μαζι να ζητησουν τα λεφτα τους και ολοι εκαναν πισω, πηγε μονο εκεινη, την απελυσαν, της εφαγαν και τα λεφτα ) Ε και εγινα και εγω ετσι...Δυνατη, με αυτοπεποιθηση, και οσο υπερασπιζομουν τον εαυτο μου τοσο σκυλιαζαν! Αλλα και οταν δεν εδινα σημασια παλι συνεχιζαν ..Οποτε τι να κανεις...Βεβαια, για να μην λεω ψεματα, μπορω να πω για τον καθενα απο αυτους οτι εχουν τιμωρηθει πολλαπλως για το χαρακτηρα τους, απο τη ζωη αν θες..

Ωστοσο, μετα πηγαμε γυμνασιο κ μετα λυκειο.. Ηξερα οτι εχω να κανω με ''ζωα'' στην πλειοψηφια, ζουσα στην ενταση τοσο καιρο και ηθελα ηρεμα χρονια.. Και εκει ηταν το λαθος..Τοτε εμεινε ανεργη η μητερα μου - επαιξε ρολο και το καταλαβα τωρα- και εγω κλεινομουν...Ερχονταν καινουργια παιδια στο σχολειο και εγω με το να μη μιλαω, τους ελεγα σιωπηλα '' ναι η εικονα μου ειναι οπως την πλασαρουν οι αλλοι, ενα μπαζο ειμαι μονο και τιποτα παραπανω'' .. Αυτο μου εκανε κακο, αρχισα να χανομαι, να μην μπορω να βγαλω καμια δεξιοτητα η ταλεντο περα απο το διαβασμα στο σχολειο, να ειμαι απο τα πιο ''αντιπαθη'' ατομα σε μια πλειοψηφια..

Προς το τελος του λυκειου, μερικα ατομα με αναγνωρισαν σαν ατομο και ζητησαν συγγνωμη για το λαθος τους.. Εγω απο το σχολειο κρατησα μια κολλητη και πλεον στο πανεπιστημιο εχω κανει πολλους φιλους, αληθινους, οχι ετσι για να περναει η ωρα, φευγουν οι 5 και οι αλλοι 5 κουτσομπολιο οπως στο σχολειο μου.. Νιωθω οτι δεν ειναι τυχαιο που βρηκα την μικρη κοινωνια που ονειρευομουν απο μικρη, ουτε οτι οσοι με αντιμετωπισαν ετσι και ηταν ''φιλοι'' τωρα ουτε καν μιλανε μερικοι, κανεις τους δεν εχει κανει νεους φιλους, τριγυρνανε στα ιδια μερη ''στο ιδιο χωριο'' τη στιγμη που εγω που με την κολλητη μου θεωρουμασταν αποκοσμες εχουμε κανει παρεες εγω στη δικη μου εκεινη στη δικη της σχολη και τις εχουμε κιολας ενωσει...

Μπορει να νιωθω οτι ανταμειφθηκα απο τη ζωη πλεον, δεν το νιωθω εκατο τοις εκατο, πολλες φορες με πιανει αυτο το γιατι να εγιναν μερικα πραγματα..Ετσι εχω μεγαλη ευαισθησια στο ''αδικο''. Ξερω που εχω κανει λαθη και παραδεχομαι οπως το παραδεχτηκα και σε συμμαθητες μου οτι το μεγιστο λαθος μου ηταν που σταματησα να με υπερασπιζομαι και χαθηκα ε ν τ ε λ ω ς .... Αλλος παραγοντας μιας ελαφριας μελαγχολιας η μητερα μου.. Εμεινε ανεργη (δουλευε σε ενα παγοδρομιο που εκλεισε και θα το ξαναεφτιαχναν αλλα η μητερα μιας συμμαθητριας μου μαζεψε υπογραφες να μην γινει !!!και τελικα δεν εγινε) , μετακομισαμε λιγο πιο μακρια, σταματησε να βγαινει, εχει παραμελησει πληρως τον εαυτο της, και στο απο πανω διαμερισμα μενει η γιαγια μου που την προσεχει σχεδον ολη μερα και μεταφερεται εδω συγχυση, αγχος και ενα βαρυ κλιμα κινητικοτητας... Γ αυτο θελω την ηρεμια μου και δεν μπορω να αφιερωθω στην επιστημη μ κιολας οπως θελω... Βαρεθηκα να το προσπαθω εδω.. Το βλεπω σαν υπεκφυγη απο την πραγματικη μου αναγκη να μεινω μονη, σα συμβιβασμο! Οποτε τι κανω? Ακουω ολη μερα ραδιοφωνο, κανω γυμναστικη εδω (αγορασα ελλειπτικοοο ) στοχος ειναι να χασω και τα υπολοιπα κιλα, βγαινω κυριως με τις φιλες μ κ.λπ!!!!!! Πολλες φορες εξω με πιανει μελαγχολια αλλα οχι πολυ σοβαρη..

Ειπα να σου πω με καποιο τροπο ''την ιστορια της ζωης μου'' !!!! Ισως σε κουρασα, αλλα επειδη μου εδωσες το ελευθερο, ειπα να σου δωσω μια πληρεστερη εικονα του εαυτου μου γενικα! Πες μου για οποια απορια! =) 

[Sparklingstar]

Μια συμπληρωση για τα παιδικα χρονια : Ακουγονται παιδαριωδη, ισως χαζα και ισως να σκεφτεις αυτα υπαρχουν παντου, ολοι τα περασαμε. Οχι δεν ειναι ετσι. Γινονταν καθε μερα, σε τεραστιο βαθμο, και για κακη μου τυχη επεσα στην κυριολεξια σε περιπτωσαρες..Μερικα ενδεικτικα απο αυτα που ελεγαν για εμενα, οτι εχω ψυχολογικα προβληματα και η μητερα μου παρακαλαει τους δασκαλους να μου βαζουν καλους βαθμους, εβρισκα τα βιβλια μου σκισμενα και πεταμενα, μια κοπελα ειχε δημιουργησει μια παρεα και την ειχαν ονομασει λεσχη εναντιον μου, εβαζαν λογια που δεν ειπα για παιδια σε αυτα και γενικα αλλα πολλα που τωρα ακουγονται χαζα. Οταν εισαι ομως ενα παιδακι του δημοτικου κ οπως εγω, εγω δεν μπορουσα να να διανοηθω πως γινεται απλα να γελασεις με καποιον, οχι να κανεις και ετσι...Εδω οταν ειχα παρει τη σημαια, μια μαμα ειχε πιασει τη δικη μου μεσα στον κοσμο και την ελεγε κατινα, επειδη πηρα τη σημαια! Χαχαχα!!!!! Στο γυμνασιο, το πιο χτυπητο ηταν οτι ειχε πληρωσει μια κοπελα εναν να ρθει να μου τα ζητησει για να σπασουν πλακα..! Και για μην ειμαι αδικη, δεν ειναι οτι επειδη δεν με ηθελαν αργοτερα στο γυμνασιο και στο λυκειο, γι αυτο με καταρακωσαν..ηταν οτι τετοιοι χαρακτηρες που ηταν αυτοι δεν τους ηθελα ουτε εγω... Οταν εβλεπα δεκα κοριτσια παρεα να φευγουν τα μισα κ τ υπολοιπα να γελανε κ ν κουτσομπολευουν εγω τι να το εκανα? Ηθελα και θελω και ευτυχως εχω βρει ουσιαστικες σχεσεις στη ζωη μου! Δε μετανιωνω που δεν ανηκα ποτε σε αυτους, απλα με πιανει ενα παραπονο, γιατι τα σχολικα χρονια να μην ειχαν τη συλλογικοτητα, την αγαπη, που ονειρευομουν εγω? Εγω δεν το αξιζα? Τι τους εκανα για να μην αξιζω? Γιατι πλεον να με πιανω πολλες φορες βυθισμενη η να βλεπω καποιον στο δρομο και να νιωθω οτι αξιζω κοροιδια? Πολυς ετεροπροσδιορισμος και ενα ψυχικο θα ελεγα πληγμα που βεβαια τωρα με εχει κανει πολυυυυυυυυυυυυυυυ πιο δυνατη

[jimb]

ουφφφφφ για δικηγορος παντως το εχεις ε?
εισαι αρκετα περιγραφικη και για να απαντησω πρεπει να εχω χρονο,
ισως μπορεσω να λασκαρω αυριο!

[Sparklingstar]

Χαχαχα, μπα δικαστης θελω να γινω!! Να σαι καλα παντως! Σορυ για τη μακρηγορια, αλλα τι το θελες και συ, ειπες να το πιασουμε κομματι κομματι!  Ηθελα να σου πω την ιστορια μου, να καταλαβεις τι ειμαι και νομιζω οσα εγραψα ειναι ακριβως εγω. Αξιζε η αναλυση! Και παρε το χρονο σου, δε βιαζομαι! Σιγα μην εχω και απαιτησεις!!!

[jimb]

δεν εχω προβλημα σε κατι, αλλα αλλο μια απαντηση οπως αυτη εδω και αλλο μια απαντηση που πρεπει να γραφεις μια ωρα 

[jimb]

Στο πρωτο κομματι που γραφεις, εχω συνειδητοποιησει οτι η ζωη μας ειναι γεματη απο 90% δυστυχια και 10% ευτυχια και ετσι πορευομαστε 

Στο δευτερο θεμα σου, ολες οι επιθεσεις που δεχοσουν (χωρις να υπαρχει σοβαρο αιτιο απο εσενα) συνηθως τις κανουν οι ανθρωποι απο φοβια οταν βρισκουν κατι απεναντι τους στο οποιο εχουν ελλειμα η θα θελανε να το ειχαν και οι ιδιοι.
Η απαντηση τους ειναι να το πολεμησουν, με στοχο αν καταφερουν να μην υπαρχει ετσι ωστε να νιωσουν ηθικα δικαιωμενοι.
Δεν υπαρχει λογικη στο παραπανω, ομως οι ανθρωποι δεν πορευονται παντα με την λογικη.

Θα σου προτεινα να "διαβαζεις" αλλιως τους ανθρωπους.
Μπες στα "παπουτσια' τους και δες τις αδυναμιες τους και κατεταξε τους για τους λογους που εχουν αυτες τις αδυναμιες.
Αποδεξου οτι σαν οντα οχι μονο δεν ειμαστε τελειοι αλλα τελικα ειμαστε γεματοι ελαττωματα.
Ο ανθρωπος ειναι το πιο ατελες ον στη γη, και για να επιβιωσει αποκτησε νοημοσυνη αλλιως θα ειχε εξαφανιστει απο προσωπου γης.
Δες οποιοδηποτε αλλο ζωο, πχ μια αρκουδα και βαλτους διπλα διπλα με ενα ανθρωπο.
Η αρκουδα θα επιβιωνε ο ανθρωπος οχι, ο ανθρωπος καταφερνει να επιβιωνει μονο λογω νοημοσυνης.
Θελω δηλαδη να σου πω, γινε πιο εξερευνητικη και οχι αφοριστικη.
Μην μενεις στη πρωτη εικονα που σε εκνευριζει, αλλα "ξυσε" λιγο πιο κατω και δες αυτο που εχεις απεναντι σου,
σαν τριτη και οχι σαν Sparklingstar 
Βεβεια για ολα αυτα θελει υπομονη, μεθοδο και ψυχραιμια, αλλα το αποτελεσμα θα ειναι να καταλαβαινεις πιο ευκολα τους ανθρωπους
και εσυ να αισθανεσαι πιο ηρεμη με τον εαυτο σου γιατι θα εχεις πιο κριτικη σκεψη και αποψη για αυτα που ζεις απο τους γυρω σου.
Το πιο ευκολο ειναι να δεχτεις επιθεση, και εσυ να βρισεις για να ηρεμησεις, θα ηρεμησεις ομως? 

[Sparklingstar]

Συμφωνω με οσα λες! Εχω την εντυπωση ομως οτι ισως δημιουργησες για μενα μια εικονα πιο απολυτη και σκληρη απ οτι ειμαι..Δεν ειμαι αφοριστικη..Ειχα κανει απειρες προσπαθειες να μπω στη θεση ανθρωπων, προσπαθησα να ερθω κοντα, να ειμαστε ολοι μαζι τα πρωτα χρονια..Ομως υπηρχε αυτη η αρνητικη διαθεση. Δεν με ενοχλει καποιος να μη με θελει και να μη με συμπαθει. Εξυπακουεται! Και αλλωστε το ιδιο συμβαινει με ολους μας, αλλους συμπαθουμε αλλους οχι. Ωστοσο, οταν προσπαθεις να μειωνεις τον αλλον, πλεον η αντιπαθεια σου εξωτερικευεται..Και οχι απλα εξωτερικευεται αλλα με συμπεριφορες οπως δεχτηκα εγω σε προσβαλουν και σαν χαρακτηρα... Δεν εχει νοημα να προσπαθεις να μπεις στη θεση του αλλου συνεχεια, οταν βλεπεις οτι αυτος δεν εχει καμια διαθεση να μπει στη δικη σου! Οταν ο αλλος δε σε σεβεται αλλα και σε προσβαλλει και σε θαβει και κανει και αλλους να σε μισουν, δεν θα κατσεις να ριξεις δικιο, οτι και να ξερεις για την οικογενεια του και για την κατασταση του! Απο τη στιγμη που εσυ σεβεσαι ο,τι και να χεις οφειλεις το ιδιο απο τον αλλον!Αυτα τα ατομα ηταν περιπτωσαρες...Τωρα αυτη η διαδικασια που περιγραφεις ισχυει, την τηρω, κυριως με ατομα που οντως τα εκτιμω και κανω παρεα μαζι τους, ατομα που εχουν αλλο ειδους σεβασμο απεναντι σου!!!

Δεν ειμαι εκδικητικη, δεν μπορω να πω τη λεξη συγχωρω για αυτους γιατι δεν ειμαι θεος, αλλα δεν μπορω να ξεχασω..Γιατι πληγωθηκα μεν, βγηκα πιο δυνατη δε! Απλως, ηθελα να σου εξηγησω πως διαμορφωθηκε το κομματι του χαρακτηρα μου που σχετιζεται με το ''αδικο''...Οτι το εχω βιωσει εντονα.. Και οτι νιωθω ακομα και με τη φωνη (για να το συνδεσω) οτι αδικω τον εαυτο μου και τον υπονομευω μονη μου εν τελει...Γιατι αν θες με εκαναν να πιστεψω οτι ειμαι αδυναμη και τελικα εγινα. Μεσα μου ομως δεν ειμαι και κανω προσπαθειες να ανασυρω ολη μου τη δυναμη. Τωρα, που ειμαι φοιτητρια, εχω αποστασιοποιηθει και σιγα σιγα φτιαχνω τη ζωη μου οπως θελω, πιστευω θα βρω το δρομο! Σ ευχαριστω για το χρονο σου παντως!!! Και εσυ αν θες κατι, να μου λες!

[jimb]

Δεν εχεις πιασει το νοημα του οσα εγραψα στις απαντησεις μου.
Τα παραπανω στα ειπα οχι με διαθεση να ερθεις πιο κοντα σε καποιο / καποια, καμια σχεση.
Ουτε για να βρεις συμπαθεια, αλλα και ακομα ουτε και για να συγχωρεσεις.
(ασχετο λιγο, δεν πιστευω στις συγχωρευσεις αλλα ουτε και στις συγγνωμες, πιστευω οτι ειναι ενοχικες καταστασεις
που τις επιβαλλουν οι ανθρωποι αλλα βγαινω εκτος θεματος)

Τα παραπανω στα ειπα για να αποκτησεις μια εννοια παρατηρητριας / εξερευνητριας
σε ανθρωπινες συμπεριφορες.

Μερικες φορες οταν εχω ορεξη παρατηρω και εξερευνω τους ανθρωπους.
Τις λογικες τις οποιες αναπτυσουν, τις αμυνες τους και γενικα πως ειναι συγκροτημενοι σαν ανθρωποι.
Πχ Ας υποθεσουμε οτι καποιος μου φερεται εχθρικα η επιθετικα με πολυ ασχημο στυλ.
Η προσεγγιση μου δεν γινεται για να τον συγχωρεσω,  η να τον συμπαθησω.
Στην  παρουσα φαση μου ειναι αδιαφορο, το θεμα μου ειναι να τον μελετησω και να καταλαβω τι σκοπο εξυπηρετει αυτες οι κινησεις του.
Εν ολιγεις ξεγυμνωνω τους ανθρωπους ψαχνοντας να βρω τι κρυβουν βαθεια μεσα τους.
Το αν θα με απορριψουν η οχι, ειναι αδιαφορο.

Ξερεις ομως το να πλησιασεις ανθρωπους και να τους ξεψαχνισεις ειναι οχι μονο αρκετα δυσκολο (επειδη δεν σε αφηνουν)
αλλα και ανηθικο αν δεν το χειριστεις σωστα.
Οπως καταλαβαινεις σημασια σε ολα αυτα ειναι καταρχην να μην ετεροκαθοριζεσαι απο τον διπλα σου,
να μην εχεις φοβιες και γενικα να εισαι ανοικτο ατομο.
Να επικοινωνεις αληθινα και να μην κρυβεις τιποτα.
Να μην φοβασαι να πεις "εκανα λαθος" και να εχει την ιδια σημασια με το να πεις "πραγματι ημουν σωστος"
Να δειχνεις τις ανθρωπινες αδυναμιες σου χωρις να φοβασαι οτι ισως πληγωθεις,
και χμμμ γενικα να μην φοβασαι να εισαι ανθρωπος με οτι καλα και κακα περιεχει αυτο!

πολλα ειπα ε? 

[Sparklingstar]

Μαλλον σε κολλησα!!
Ναι, εχεις δικιο σε αυτο... Εγω αυτο που επραξα ηταν να προσπαθησω να μας φερω κοντα, δεν το καταφερα, και μετα οχι απλως σταματησα να δινω σημασια και δεν αντιδρουσα αλλα και υπεσκαψα τον εαυτο μου..Οποτε, αν καταλαβαινω καλα εσυ θες να πεις οτι επρεπε να βγω και πω εγω πληγωθηκα η στεναχωρηθηκα να δειξω τι νιωθω και να προσπαθησω να μην χασω τον εαυτο μου! Επρεπε να ειχε γινει ετσι αλλα στη θεωρια τα βρισκεις, στην πραξη ειναι το δυσκολο!

Τωρα, οσο για το αλλο, το τι κρυβει ο καθενας μεσα του..Μια ωμη αποψη ειναι γιατι να το κανω αν ο αλλος δεν το κανει για μενα και δεν με σεβεται. Δεν ειναι σαν μια ανισοτητα σε μια ζυγαρια? Οπως σε μια σχεση, ο ενας ειναι πιστος ο αλλος οχι. Ε δε δουλευει! Επισης, πως γινεται να βρεις λογικη, να καταλαβεις πως σκεφτεται ο αλλος, οταν φαινεται οτι του λειπουν αξιες, οταν φαινεται η συμπεριφορα του τελειως παραλογη? Θα μου πεις, και κανω μονη μου αντιλογο, εκεινος πιστευει οτι εχει αξιες και εσυ δεν εχεις! Και εκει γινεται το θεμα πολυπλοκο.. Ομως, ας πουμε οτι κανεις εμβαθυνση στον αλλον, δεν ειναι σαν μια προσπαθεια να δικαιολογησεις ο,τι σου κανουν? Ναι γιατι λες, επραξε ετσι για αυτους και αυτους τους λογους..Το αιτιολογεις λες το γιατι... Και απο τη στιγμη που υπαρχει εξηγηση σημαινει οτι υπαρχει και λογικη, αρα πρεπει να του δωσεις ''ελαφρυντικο'' !!!! Μηπως, τελικα, αν το κανεις αυτο με ατομα που φαινονται να μη σεβονται και γενικα να μην εχουν να δωσουν την αγαπη που εχεις εσυ, ειναι σα να μη θες να δεις τι οντως ειναι, και να προσπαθεις να τα ωραιοποιησεις? Να προσπαθεις να δεις κατι ασπρο πισω απο κατι που ειναι μαυρο? Και μηπως αυτη η προσπαθεια γινεται επειδη εμεις οι ανθρωποι δεν μπορουμε να παραδεχτουμε οτι οι αλλοι δεν ειναι σαν εμας, δεν εχουν τις ευαισθησιες μας? Γιατι εγω οταν καταλαβα οτι υπαρχουν κακίες ενιωθα πληγωμενη..Οχι μονο προς εμενα, γενικως.. Και ολα αυτα ειναι αιωρουμενες ρητορικες απαντησεις..Συζητηση κανουμε και μου εδωσες εμπνευση!