Καλησπέρα σε όλους. Είναι η πρώτη φορά που γράφω και θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας τον χαρακτήρα μου όπως εγώ τον βλέπω και παράλληλα μισώ.
Πριν ξεκινήσω θέλω να σας πω ότι είμαι το μοτίβο του άντρα που δεν θα ήθελα ποτέ η κόρη μου να έχει για αγόρι.
Μεγαλύτερο μου όπλο, η φωνή μου και πυρομαχικά μου οι προσβολές σε άτομα που αγαπάω.
Όλα λοιπόν ξεκίνησαν από τότε που θυμάμαι καλά τον εαυτό μου, δηλαδή γύρω στα 7 μου. Σαν παιδί, ήμουν θα έλεγε κανείς πολύ κακομαθημένο. Οτιδήποτε και να ήθελα, το είχα στα χέρια μου. Σ αυτό ίσως να οφείλεται το γεγονός ότι ήμουν το μικρότερο αγόρι της οικογένειας ανάμεσα σε 3 αδερφές με πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας. Έτσι όλη η σημασία τους έπεσε πάνω μου.
Το σημαντικότερο ψυχικο τραύμα που θυμάμαι στην ζωη μου, ηταν οταν διαπιστωσα την παραλληλη εξωσυζυγικη σχέση της μάνας μου με τον οικογενειακό μας φίλο, τον οποίο θα ονομάσουμε Γιώργο. Ήμουν μόλις 7 ετών όταν μπροστά στα μάτια μου είδα τις ερωτικές τους σκηνές να ξετυλίγονται. Ίσως η αδυναμία που είχα και εξακολουθώ να έχω στον πατέρα μου, να μην με άφησαν ποτέ να αποδεχθώ τη στάση της μάνας μου απέναντι του όσο τελικά κι αν το πάλεψα.
Έκτοτε ένοιωσα πολύ αδύναμος, έχασα την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους και αρνούμαι εύκολα να τους αποδεχτώ. Εννοείται πως λόγω της νεαρης μου ηλικίας, μη μπορώντας ψυχολογικά να το ελέγξω, ενημέρωσα τη μια από τις 3 αδερφές μου η οποία με τη σειρά της ενημέρωσε τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας που συνδέονταν άμεσα με αυτό.
Στο μεταξύ και μέχρι η κουβέντα να πέσει στο τραπέζι, η μάνα μου με πλησίαζε για να μου πει την γνωστή ατάκα αλλά σε λάθος άτομο "δεν είναι αυτό που νομιζεις". Όταν λοιπόν μαθεύτηκε και από τον πατέρα μου, εκείνος αρνούνταν να το πιστέψει, κάτι που αργότερα κατάλαβα ότι έκανε εσκεμμένα λόγω της τεράστιας αγάπης που είχε για την μάνα μου.
Τα χρόνια περνούσαν και όσο εγώ μεγάλωνα, γινόμουν όλο και πιο αντιδραστικός, παρακολουθώντας καχύποπτα την μάνα μου σε κάθε επαφή που ερχόταν με άντρα, έστω και φιλικά. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλές φορές ακόμα και μέχρι την ενηλικίωση μου, οι καχύποπτος αντιδράσεις μου είχαν τελικά "πέσει μεσα" καθώς διατηρούσε διάφορες σχέσεις και είτε θα το έβλεπα, είτε θα άκουγα τηλεφωνικες συνομιλίες, είτε θα έψαχνα ακόμα και το κινητό της. Όσο πιο αντιδραστικός γινόμουν εγώ, τόσο περισσότερη κόντρα πήγαινε εκείνη σ εμένα.
Είχε ξεκινήσει και το ποτό, κάτι που πολύ συχνά την έβγαζε εκτός ελέγχου και ξεσπούσε επάνω μου, είτε στον πατέρα μου είτε ακόμα και στα μεγαλύτερα μου αδέρφια. Δεν υπήρχε μέρα που να μην με βασανίζουν σκέψεις και υποψίες. Το μυαλό μου ήταν σε μεγάλο βαθμό προσκολυμμενο σ αυτό. Στο σχολείο είχα πάψει να τα πηγαίνω καλά και πολλές φορές έπεφτα θύμα σύγκρισης μεταξύ εμού και των συμμαθητών μου. Γιατί εκείνος να είναι καλύτερος από εσένα, εσύ είσαι ένας άχρηστος κλπ. Από ένα σημείο και έπειτα, άρχισε να μου δημιουργείται η ανάγκη της επιβεβαίωσης. Επιδίωκα συνεχώς να δείχνω πόσο καλός είμαι, ότι ξέρω πράγματα και ότι ειμαι εξυπνος, συνοδευόμενα πάντα από υπερβολές και ψέματα προκειμένου να με αποδεχθούν.
Όλα αυτά συνεχίζουν μέχρι και σήμερα αλλά σε λίγο μικρότερο βαθμό, καθώς και διαφοροι τροποι επιβολής όπως το ύψωμα της φωνής. Ξαφνικά στα 18 μου έφυγα από το σπίτι να σπουδασω κάτι το οποίο ποτέ δεν μου άρεσε, αλλά το έκανα για να αποδεχθούν ότι εισήχθησα στο Πανεπιστήμιο. Ότι τελικά κι εγώ έχω αξία! Τα πράγματα είχαν κάπως ηρεμήσει.
Βρήκα τον χώρο αλλά και τον χρόνο να σκεφτώ και να ωριμασω. Το στυλ ομως που ετρεφα μεσα μου και εν τελει κατεληξε να γινεται θηριο μεχρι και σημερα ηταν πολυ επιτακτικο. Θα ελεγε κάνεις μιλιταριστικό! Πέρασα από πολλες ερωτικες σχέσεις στη ζωη μου, αλλα παντα τα σημαδιαβτου κακου μου χαρακτηρα εκαναν αλλωτε αργα, αλλωτε γρηγορα αισθητη την παρουσια τους συνοδευόμενα κυρίως από δυσπιστία, κακές σκέψεις ότι με απατά η σύντροφος μου και πολλοί καβγάδες.
Όταν μάλιστα στην προτελευταία μου σχέση τις μνήμες μου ξύπνησε ένα περιστατικό απάτης της συντρόφου μου με άλλον άντρα, τότε ήρθε και η κατάθλιψη η οποία με ταλαιπώρησε ούτε πολύ, ούτε λίγο γύρω στον ένα χρόνο. Τα χρόνια εξακολουθούσαν να περνάνε και ενώ εγώ ενδυναμωνα υποσυνείδητα τον αθλιο χαρακτηρα μου, γνωρισα την γυναικα μου.
Φροντισα απο νωρίς Καλώς ή κακώς να την ενημερωσω αλλα και να δικαιολογηθω γι αυτα που ενδεχομενως να εβλεπε στον χαρακτηρα μου. Με αποδεχτηκε και με αποδεχεται ακομα σε τρομερο βαθμο, χωρις βεβαια να το κάνει πάντα και με το δίκιο της. Συχνά γίνομαι κακός μαζί της. Της βάζω τις φωνές εύκολα αλλά πολύ γρήγορα το μετανιώνω και μη θέλοντας να το δείξω, δεν ζητώ καν συγγνώμη. Εκείνη με καταλαβαίνει και προσπαθεί να με δικαιολογήσει έχοντας κι εκείνη κάποια παρόμοια οικογενειακή εμπειρία αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό, όπως επίσης είδε και η ίδια γεγονότα και σκηνικά της δικής μου οικογένειας να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια της. Την γυναίκα μου θέλω να συμπληρώσω ότι την λατρεύω και δεν θα θελα ποτέ να την χάσω.
Θέλω οπωσδήποτε να αλλάξω τον χαρακτήρα μου, να της δείξω και σ' αυτήν αλλά και στην κόρη μου ότι δεν πρέπει να με φοβούνται. Η κόρη μου είναι πολύ μικρή βέβαια και δεν θα θελα μεγαλώνοντας να αποκτήσει τον χαρακτήρα του γονιού που γνώρισα εγώ. Προς το παρόν είμαι πολύ τρυφερός μαζί της κάτι που επιβεβαιώνει και η γυναίκα μου και έτσι θα ήθελα να συνεχίσω για πάντα.
Κλείνοντας, θέλω να αναφέρω ότι στο παρελθόν υπήρξαν κάποιες συνεδρίες συμβουλευτικής ψυχολογίας, οι οποίες αν και διήρκεσαν λίγο, μου κάνανε πολύ καλό. Αναγνώρισα τις ρίζες των προβλημάτων μου και προσπάθησα να τις σπάσω, μέχρι που διακόπηκαν οι συνεδρίες και τα προβλήματα συνεχίστηκαν και αυξήθηκαν.
Η παραπάνω αυτοβιογραφία αποτελεί το 1/3 από τα όσα έχω βιώσει, αλλά δεν θα 'θελα να κουράσω με περεταίρω λεπτομέρειες.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας!
