"Απεξάρτηση" τώρα

[Serenata]

Γεια σας.

Διάβασα κάποιες απαντήσεις σε άλλα σχετικά θρεντ και μου άρεσαν κι επειδή δεν έχω πού να πω τα δικά μου, αποφάσισα να τα πω εδώ, αν και μου φαίνεται δύσκολο και παράτολμο: εδώ και μια βδομάδα δε μιλάω με τον άνθρωπο που ήμασταν μαζί τα τελευταία 8 χρόνια. Φαίνεται ότι αυτό είναι το τέλος μιας σχέσης που ξεκίνησε όμορφα, πήραμε και δώσαμε πολλά ο ένας στον άλλον, υπέστη όμως φθορά λόγω χρόνου, ζήλιας/ανασφάλειας (δικής μου), φόβων για το μέλλον και μοναξιάς (δικής του) και κυρίως απόστασης (ζούμε σε διαφορετικές πόλεις και δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσουμε μαζί).

Ο χωρισμός είναι δύσκολος κι απαιτεί χρόνο. Νιώθω εθισμένη σε αυτή τη σχέση και στον τρόπο ζωής μαζί του, και τώρα μου λείπει, σε σημείο να θέλω ώρες ώρες να τον ψάξω, να του μιλήσω/γράψω, να προσπαθήσω να μη χαθεί ό, τι χτίσαμε τόσα χρόνια, γιατι φοβάμαι πως δε θα το ξαναβρώ ποτέ και θα φτωχύνει η ζωή μου χωρίς αυτόν. Η λογική λέει προχώρα και άστον να προχωρήσει. Ασχολήσου με τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου και άσε τον κι αυτόν να γνωρίσει καινούριους ανθρώπους.

Χρειάζομαι να τα πω όλα αυτά, όμως περισσότερο χρειάζομαι να ακούσω από κάποιον μια κουβέντα, σαν υποστήριξη, μια συμβουλή, μια παρότρυνση ότι κάνω το σωστό. Ξέρω πως αν προσπαθήσω να επικοινωνήσω μαζί του, θα έχουμε σε λίγο καιρό ξανά τα ίδια παράπονα που έκανε ο ένας για τον άλλον τα τελευταία χρόνια για έλλειψη ενδιαφέροντος, κρίσεις ζηλειας, απόσταση, και θα ξαναπούμε πως χωρίζουμε και ξανά στεναχώρια και δάκρυα, που δεν το αντέχω όλο αυτό παλι. Το έχω ζήσει ουκ ολίγες φορές τα τελευταία μας χρόνια μαζί και είναι ψυχοφθορο και φθείρει και τη σχέση, ό, τι έχει απομείνει, περισσότερο.

Από την άλλη, νομίζω πως κάνω ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου. Γιατί ήταν εραστής-σύντροφος-φίλος-παρέα-όλα αυτός, ο άνθρωπος που ήξερε τα πάντα για μένα, αυτός που εμπιστευόμουν, αυτός που με έκανε να νιώθω άνετα, αυτός που έχουμε μοιραστεί τόσες καλές στιγμές μαζί - και τώρα τι θα έχω;

[jimb]

Και γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσετε μαζί;

[Serenata]

Ευχαριστώ καταρχάς για το ενδιαφέρον. Επειδή οι δουλειές μας είναι εδώ που είναι (σε διαφορετικές πόλεις) και κάποιες οικογενειακές υποχρεώσεις δε μας επιτρέπουν να σκεφτούμε το μαζί, τουλάχιστον για τα αμέσως επόμενα χρόνια.

[jimb]

Δυστυχώς δεν μπορεις να τα έχεις όλα....
Κάποιος που έχει το μικρότερο κόστος πρέπει να κάνει την υπέρβαση....
Όταν  λες ότι αγαπάς πραγματικά,  θα κάνεις τις θυσίες που πρέπει και για δουλειές και άλλες υποχρεώσεις.

Το θέμα είναι τι γίνεται αν τα θυσιάσεις όλα,  και ξαφνικα έρθουν όλα τούμπα....

[Serenata]

Από ο, τι έχουμε καταλάβει, επειδή το έχουμε συζητήσει, η αγάπη ήταν αληθινή, αλλά επειδή μεγαλώνουμε και αλλάζουν οι ανάγκες μας, μοιάζει σα να μη φτάνουμε πια ο ένας για τον άλλον. Σα να μην μπορούμε να καλύψουμε πια ο ένας τις ανάγκες του άλλου.

Δεν ξέρω τι μπορεί να έρθει τούμπα, ξέρω ότι η σχέση έχει φθαρεί, ότι η λογική λέει να σταματήσει ολο αυτο εδώ κι απλά θέλω απο κάποιον να με υποστηρίξει σε αυτη μου την απόφαση γιατί περνάω στερητικό σύνδρομο που φοβάμαι μη με οδηγήσει σε καποια εσφαλμένη κίνηση επανασύνδεσης. Θέλω να ερθει ο καιρός που θα παψω να να τον αναζηταω-σκεφτομαι για να μπορέσω να αφοσιωθω στο τώρα και το εδώ μου.

Παλιότερα, αν μου συνέβαινε κάτι, οτιδήποτε, το μοιραζομουν μαζί του και ξαλάφρωνα. Τώρα, για το χωρισμό μας, δεν μπορώ να του μιλήσω, δεν έχει λογική αυτό να χωρίζεις και να μιλάς φιλικά με αυτόν που χωρίζεις. Αυτό μου στοιχίζει πολύ, που τον χάνω ακόμα κι από φίλο-"ψυχοθεραπευτή". Γιατί τι είναι η κουβέντα με φίλους αν όχι ψυχοθεραπεία, σωστά;

[jimb]

Ολοσωστα...

Άρχισε καινουριες δραστηριότητες λοιπόν...



Τώρα τελειώνει το καλοκαίρι, οπότε οργάνωσου

[Serenata]

Έτσι νομίζω κι εγώ.. Προχωράμε...

Πιστεύει κανείς πως ο θυμός, το να είσαι θυμωμένος με τον πρώην έστω και χωρίς αποδεδειγμένο λόγο, βοηθάει να ξεχάσεις;

[Vachi]

Έτσι νομίζω κι εγώ.. Προχωράμε...

Πιστεύει κανείς πως ο θυμός, το να είσαι θυμωμένος με τον πρώην έστω και χωρίς αποδεδειγμένο λόγο, βοηθάει να ξεχάσεις;

Ο θυμός είναι ένα από τα βήματα της θλίψης...

Οι πρώτες 15 μέρες είναι κρίσιμες,συνήθως τότε επιστρέφουμε.

Αν δεν το κάνεις,σε δύο μήνες θα έχει περάσει ο μεγάλος πόνος.
Στους έξι ,θα αναρωτιέσαι γιατί και πώς ήσουν μαζί του.

Ναι,οι ανάγκες αλλάζουν με τα χρόνια και μπορεί δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν να μην ταιριάζουν πια.

Αυτό δε σημαίνει πως χάνουν την αξία τους ως άνθρωποι.

Επίσης δεν είναι καλή ιδέα να έχετε επαφές πριν περάσει ο πόνος,δηλαδή καλύτερα να ξεκοψετε εντελώς μέχρι να ξεπεράσετε όλο αυτό το τραύμα.

Ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος και θα περάσετε από όλα τα στάδια της θλίψης μέχρι να καταλήξετε στην αποδοχή.

Πιθανότατα να είστε καλύτερα με άλλους ανθρώπους,όμως είναι καλή ιδέα να αναθεωρήσεις τις προτεραιότητες σου από τώρα.

Άσε τον εαυτό σου να θρηνήσει εάν αυτό σου βγαίνει ,δεν είναι ντροπή ούτε ήττα


 

[Serenata]

Κι αν έχω θρηνήσει... 

Τα λόγια σου, Vachi, μου έφεραν ένα μικρό, πικρό, χαμόγελο.

Χαμόγελο, γιατί τα χρονικά διαστήματα που πονάει κανείς, όπως τα αναφέρεις, φαίνονται μικρά και αντέχονται.

Πικρό, γιατί είμαστε ήδη 11 μέρες τώρα σιωπηλοί και απόμακροι, χωρίς κανείς από τους δύο να έχει προσπαθήσει να πλησιάσει τον άλλον, ούτε καν για ένα "Τι κάνεις, είσαι καλά;"

Αυτή του η αδιαφορία, γιατί έτσι την εκλαμβάνω, με θυμώνει. Βέβαια, μπορεί να μην είναι αδιαφορία, μπορεί να είναι άλλος ο λόγος της σιωπής του και να μην το μάθω ποτέ. Του είχα πει άλλωστε ξέρω μόνο όσα μου λες...

Και, αν όντως ισχύει πως αν δε γυρίσεις στις 15 μέρες, δε γυρνάς ποτέ, που το θεωρώ πιθανό γιατί μέχρι τώρα δε νομίζω να είχαμε να μιλήσουμε πάνω από 4-5 μέρες, τότε χαιρέτα μας τον πλάτανο Είχε πει κι ο ίδιος τώρα τελευταία εξάλλου, πως όταν λέμε πως χωρίζουμε, δεν το κρατάμε πολύ, γι'αυτό ξανασμίγουμε αμέσως.. Δική του ιδέα ή κάποιου καλοθελητή "φίλου"; Νομίζω το 2ο   

Νιώθω σαν να είμαι πάνω σε μια τραμπάλα και μία ανεβαίνω ψηλά με ελπίδα θέλοντας να τον φτάσω, μία κατεβαίνω απότομα και πατάω τα πόδια στη γη βλέποντας τι λέει η λογική. Μα είναι μόλις η 11η μέρα, γι' αυτό ..

Δε θέλω όμως να περάσει το 15θημερο και να κλείσουν όλες οι πόρτες.. Δε θέλω, αν και ξέρω ότι πρέπει, γιατί δε γίνεται αλλιώς. Κι όλα αυτά που μεσολάβησαν 11 μέρες τώρα, απόλυτη σιωπή, αδιαφορία, τα κάνουν όλα χειρότερα. Τώρα και να θέλει να γυρίσει κανείς, έχουν μεσολαβήσει τόσα αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις, που το γυαλί δεν ξανακολλάει

.....

Πού πάει η αγάπη και χάνεται;; Είμαι τόσο εγωίστρια που αγαπάω όσο με αγαπάνε κι όταν πάψουν να μου δείχνουν ενδιαφέρον, το χάνω κι εγώ για αυτούς; Υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη στα ζευγάρια ή είναι μόνο εγωιστική; Πιστεύω το 2ο κι ότι δεν αποτελώ εξαίρεση στον κανόνα.

[Vachi]

 

Δεν αποτελείς εξαίρεση

Όταν δίνουμε

Περιμένουμε και κάτι

Όχι απαραίτητα ανταπόδοση

Η αναγνώριση αρκεί

Εσύ και εκείνος αναγνωρίζατε ο ένας τα καλά του άλλου ?


Τώρα θα θυμάσαι τα άσχημα

Μετά από επτά μήνες θα θυμάσαι τα καλά

Αλλά

Δεν θα σου αρκούν για να γυρίσεις


Πας για άλλα τότε 

 

 

[Serenata]

Εγώ κι εκείνος δώσαμε ο ένας στον άλλον αυτό που του έλειπε.

Η κατηφόρα άρχισε όταν σε δύσκολες προσωπικές μας και επαγγελματικές στιγμές νιώσαμε πως δε στάθηκε ο ένας στον άλλον όσο περιμέναμε, λόγω της απόστασης που μας χώριζε και την οποία τα τελευταία χρόνια επετεινε η απαγόρευση μετακίνησης εκτός νομού.

Τώρα, αυτός θυμάται τα καλά και λυπάται για το χωρισμό (έτσι είπε), ενώ εγώ θυμάμαι περισσότερο τα άσχημα και θυμώνω και λέω στον εαυτό μου να μη λυπάται γιατί αυτός που αγάπησα και με αγάπησε είχε πεθάνει πολύ πριν χωρίσουμε. Θα εξακολουθήσω να λυπάμαι βέβαια για το τέλος της αγάπης, για το ξεθώριασμα των συναισθημάτων.

Αυτό που ξέρω είναι πως ήμουν τυχερή που τα έζησα, όμως τώρα δεν μπορώ να τον πιέσω να ξαναγίνει κάτι που δεν είναι. Θυμώνω που άλλαξε, θυμώνω που έχει άλλες ανάγκες πια. Αναγνωρίζω πως είμαι άδικη και παράλογη, δεν παύω όμως να του χρεώνω το χωρισμό.

Αν μπορούσε να μπει στη θέση μου και να με ένιωθε πώς νιώθω, δε θα με έπιαναν ανασφάλειες ούτε θα παραπονιόμουν.

Όμως, μου φαίνεται, έχουμε βγάλει κακό όνομα εμείς οι γυναίκες, ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε, ότι δε γίνεται να μας καταλάβουν ποτέ οι άντρες, πώς μας αντέχουν και τέτοια κλισέ.

Το μόνο που θέλουμε είναι να μας αγαπάνε και να μας το δείχνουν με κάθε τρόπο, με πράξεις και με λόγια, να μας προσέχουν και να μας φροντίζουν για να τους φροντίζουμε κι εμείς με τη σειρά μας. Κι όχι μόνο αυτούς αλλά όλη την οικογένεια που θα φτιάξουμε μαζί τους.

Η πλάκα είναι πως αυτά μου τα έλεγε αυτός στην αρχή... Και μετά τα ξέχασε

Ελπίζω να μην κουράζω. Κι ελπίζω να μη θίγεται κάποιος με όσα γράφω. .. Συγνώμη αν ναι.
 

[Vachi]

Κουράζομαι και φεύγω

ή

Φεύγω πριν κουραστω τόσο όσο να μη θέλω να φύγω


Μάθε να φεύγεις ξεκούραστη λοιπόν 

 

 

[Serenata]

Φεύγω κουρασμένη και πολύ θυμωμένη.
Φεύγω μισώντας τον και κατηγορώντας τον.
Κι έχεις δίκιο, γιατί δεν υπάρχει όρεξη τώρα να ψάξω κάτι νέο. Άρα, ούτε έχω φύγει μέχρι να φύγω, δηλαδή μέχρι να ξεχάσω και να πάψει να με ενδιαφέρει.

Υπάρχουν πολλές ψυχικές νόσοι και άλλες τραγικές καταστάσεις που βίωσαν άνθρωποι που έχουν περάσει από το Στέκι ή θα περάσουν, περιπτώσεις πολύ πιο σοβαρές από την τωρινή δική μου, όμως σας διαβεβαιώ ότι το μυαλό και η ψυχή μου, η οποία προφανώς εδρεύει στο μυαλό μου, είναι εντελώς αναστατωμένα, που δεν είναι καθόλου υγιές και δε με βοηθάει στην καθημερινότητά μου.

[jimb]

Το έχω πει και θα το ξαναπώ,
Μια σχέση για να κρατήσει,  πρέπει και οι δυο να έχουν ίδιους στόχους...

Καταλαβαίνεις λοιπόν γιατί χωρίσατε.

[Serenata]

Και καταλαβαίνω και λογικό ήταν που χωρίσαμε και δίκαιο και ζήτημα χρόνου.

Άλλο με καίει.. πώς σταματάω να τον σκέφτομαι, να ζητώ να δω αν με σκέφτεται κι αυτός, πώς τερματίζω τα αισθήματα μίσους που νοιώθω κι όλη αυτή την παράνοια τού να με νοιάζει κάτι τελειωμένο, του να μην μπορώ να κοιτάξω μακριά και να γυρνάω να κοιτάξω μόνο ό,τι τον αφορά... τις πρόσφατες φωτογραφίες μας, τη δραστηριότητά του στα κοινωνικα δίκτυα, το κοινό μας chatroom όπου τα λέγαμε μέρα νύχτα και που έχει μείνει σιωπηλό δυο βδομάδες τώρα

Πώς δραπετεύω, και δεν εννοώ από αυτόν, τον φαντάζομαι άλλωστε να με έχει ήδη γραμμένη προσπαθώντας να ξεχάσει ανάμεσα σε φίλους, ταξίδια, online κοινωνική δραστηριότητα, δουλειά. Αυτός τα καταφέρνει καλύτερα, υποθέτω, παίρνει τελευταία και αγωγή για να είναι πιο χαλαρός. Με το δικό μου μυαλό τι γίνεται ρωτάω. Πώς θα ξεφύγω εγώ από τις σκέψεις που κάνω κι από όσα φαντάζομαι;

Είναι τόσο αξιολύπητη η κατάστασή μου αυτές τις μέρες που βρήκα σαν λύση και σαν ανακούφιση να γράφω μηνύματα σε ένα άγνωστο φόρουμ, ζητώντας λίγη συμπαράσταση. Δεν υπάρχουν δυστυχώς άνθρωποι γύρω μου να μπορώ να μιλήσω, να φωνάξω, να κλάψω. Έχω περάσει πολύ δύσκολα όλο το 2021 μαζί του. Κι αυτός μαζί μου, θα το πω, θα είμαι δίκαιη. Όμως αυτός έχει καλούς φίλους να τα μοιραστεί, εγώ τίποτα. Αν και έχω διεξόδους - σε λίγες μέρες ξαναρχίζω δουλειά - το μυαλό είναι κολλημενο εκεί, στο αν με σκέφτεται κι αν όντως τελειώσαμε. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτε άλλο